|
سلام روزگار.... (ازدست عزیزان چه بگویم گله ای....)
| ||
|
لینک دوستان
|
ﺯﻣﺎﻧﯽ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﻭﻗﺘﺶ ﺍﺳﺖ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻛﻨﻢ، ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻋﺎﻗﺒﺘﺶ ﺳﺮ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﻠﻪﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻥ ﺑﺎﺷﺪ.ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻓﻜﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ.ﺍﻓﻜﺎﺭﯼ ﻛﻪ ﻣﺪﺕﻫﺎ ﺫﻫﻨﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ،ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﻛﺎﻧﺎﻝ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﻛﺮﺩﻡ،ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻦﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﻮﻡ،ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ. ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻛﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺍﺯ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻗﺮﯾﺐﺍﻟﻮﻗﻮﻉ ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ،ﺳﯿﻨﯽ ﭼﺎﯼ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺭﺍ ﺯﻣﯿﻦ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﺍﯾﺸﺎﺍ...ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺷﯽ ﻣﺎﺩﺭ! ﭘﺪﺭﻡ ﻫﻢ ﺳﺮﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩ:ﺑﻠﻪ... ﺍﮔﺮ ﺁﺳﺘﯿﻦ ﺑﺎﻻ ﻧﺰﻧﯿﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﯾﺮ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﺸﯿﻢ ﺗﺮﺷﯽ ﺑﯿﻨﺪﺍﺯﯾﻤﺖ! ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ ﺟﺰ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﻨﺎﮔﻮﺵ ﺳﺮﺥ ﺷﺪﻩﺍﻡ.ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺳﻌﺪﯼ؛ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﯾﻌﻨﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ. ﺍﻣﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺳﻌﺪﯼ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﺯﻧﯽ ﻛﻪ ﯾﻚ ﺗﻨﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺰﺭﮒ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺎ ﭘﻮﻟﯽ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺵ ﺍﺭﺙ ﺭﺳﯿﺪﻩ،ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﻣﻦ ﺑﯽﺗﺠﺮﺑﻪﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﺳﻮﺍﻟﯽ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺩﺭ ﺿﻤﻦ ﺭﻭﯾﻢ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺷﺪ.ﺑﯽﻋﻠﺖ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻘﺐ ﻓﺮﺷﯿﺪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺯﯾﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﮔﺎﻫﯽ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺫﺍﺗﯽﺍﻡ ﻋﺬﺍﺏ ﻣﯽﻛﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﺧﻮﺩﺧﻮﺭﯼ ﻣﯽﻛﺮﺩﻡ.ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺭ ﺷﺮﻛﺖ ﺗﻌﻤﯿﺮﺍﺕ ﻛﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﺑﺎ ﯾﻜﯽ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺷﺮﯾﻚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﻛﺮﺩﻡ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪﺍﻡ.ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺧﻮﺷﯽ ﺍﺯ ﺳﺮﺑﺎﺯﯼ ﻭ ﺩﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻥ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺩﺭﺳﺨﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﻛﻨﻜﻮﺭ ﻗﺒﻮﻝ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻫﻢ ﻛﺎﺭ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﯾﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﻭﺍﺣﺪﻫﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﺱ ﻣﯽﻛﺮﺩﻡ.ﮔﺎﻫﯽ ﺁﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ،ﺷﻤﺎﻝ ﻣﯽﺭﻓﺘﯿﻢ ﮔﺮﻭﻩ ﺷﺶ ﻧﻔﺮﻩﺍﯼ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻮﺭ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻫﻤﻪﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺎﻟﺐ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻡ ﻛﺎﺭﺷﻨﺎﺳﯽ ﺍﺭﺷﺪ ﺭﺍ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺳﺮﻛﺎﺭ ﺍﻣﺎ ﺩﯾﮕﺮ ﺧﺒﺮﯼ ﺍﺯ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕﻫﺎﯼ ﺩﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ ﺑﺎ ﺑﺮﻭ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻧﺒﻮﺩ، ﭼﻮﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻭ ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺳﻔﺮ ﻣﯽﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻚ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﻛﺮﺩﯾﻢ، ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﺩﺍﺩ ﺳﺮﻭ ﺳﺎﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻭﺿﻊ ﺯﻧﺪﮔﯽﺍﻡ ﺑﺪﻫﻢ،ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﺪﺕﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﯽﻛﺮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺭﻭﯾﻢ ﻧﻤﯽﺷﺪ ﺑﻪ ﻛﺴﯽ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﮕﻮﯾﻢ. ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﻫﻤﻪ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺪﺭﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻫﻢ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺭﺍ ﻣﻄﺮﺡ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻜﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯽﺩﺍﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻣﺒﻬﻤﯽ ﺑﻪ ﺩﻟﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﯼ ﻧﻤﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻟﺒﺎﺱ ﻧﻮ ﺑﭙﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻛﺴﯽ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﺩﻝ ﺗﻮﯼ ﺩﻟﻢ ﻧﯿﺴﺖ.ﺍﻣﺎ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﭘﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻮﯼ ﯾﻚ ﻛﻔﺶ ﻛﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻛﺖ ﻭ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻃﻮﺳﯽﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﻢ. ﻣﯽﮔﻔﺖ:ﻣﺎﺩﺭﺟﻮﻥ ﻣﻦ ﺟﻠﻮﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺳﻌﺪﯼ ﺁﺑﺮﻭ ﺩﺍﺭﻡ... ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺍﺯ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺳﻌﺪﯼ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﯾﻚ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺟﺮﺍﺕ ﺩﺍﺩﻡ.ﮔﻔﺘﻢ:ﻣﮕﻪ ﻗﺮﺍﺭﻩ ﺑﺮﻡ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺳﻌﺪﯼ؟ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺎ ﺍﺧﻢ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ:ﺩﺧﺘﺮ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯽ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻦ! ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺳﺒﺪ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺍﺯ ﮔﻞﻫﺎﯼ ﺍﺭﻛﯿﺪﻩ ﮔﺮﻓﺖ،ﻛﻪ ﭘﯿﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺘﯽ ﺳﺮ ﺍﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﻣﯿﺎﻧﺸﺎﻥ ﺟﺮ ﻭ ﺑﺤﺜﯽ ﻫﻢ ﺩﺭﮔﺮﻓﺖ.ﭘﺪﺭﻡ ﺣﺮﻑ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﻣﯽﺯﺩ:ﻣﺎ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﻮﺩﻣﻮﻧﻮ ﭼﯿﺰﯼ ﻛﻪ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ،ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﯾﻢ. ﻓﺮﯾﺪﻩ؛ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﻫﻢ ﺣﺮﻓﺶ ﺭﺍ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻛﺮﺩ. ﻓﺮﯾﺪﻩ ﮔﻔﺖ:ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻭﺿﻊ ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻪ ﺍﻣﺎ ﺍﺻﻼ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﺪﺍﺭﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻭﻝ...ﺑﻌﺪ ﺗﻮﻗﻌﺎﺗﺸﻮﻥ ﻣﯽﺭﻩ ﺑﺎﻻ. ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺪﻩ ﭼﺸﻢ ﻏﺮﻩﺍﯼ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺗﻨﺪ ﮔﻔﺖ:ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺟﻮﻥ ﺗﻮ ﭘﺮ ﻗﻮ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ ﺍﻣﺎ ﭼﺸﻤﺶ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻣﻨﺎﻝ ﻧﯿﺴﺖ!ﻭ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﯿﺎﻭﺭﺍﻥ ﺑﺮﺳﯿﻢ ﻫﯿﭻ ﻛﺪﺍﻡ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰﺩﯾﻢ... ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮ ﻭ ﻣﺠﻠﻞﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﯽﻛﺮﺩﻡ. ﻣﻨﺰﻝ ﻭﯾﻼﯾﯽ ﺑﺎ ﺳﻘﻒ ﻛﺞ ﺷﯿﺮﻭﺍﻧﯽ ﻭ ﯾﻚ ﺣﯿﺎﻁ ﭘﺮ ﺍﺯ ﮔﻞ ﺭﺯ ﺑﺎ ﺗﺎﺏ ﻭ ﺁﻻﭼﯿﻖ.ﺳﺒﺪ ﮔﻞ ﺗﻮﯼ ﺩﺳﺖﻫﺎﯾﻢ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯽﻛﺮﺩ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﻋﺮﻕ ﻣﯽﺭﯾﺨﺘﻢ ﺑﺎ ﺍﯾﻦﻛﻪ ﻫﻮﺍ ﺍﺻﻼ ﮔﺮﻡ ﻧﺒﻮﺩ.ﺩﻡ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﯿﻢ ﻛﻔﺶﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﯿﺎﻭﺭﯾﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺳﻌﺪﯼ ﻛﻪ ﺯﻧﯽ ﺩﺭﺷﺖ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻭ ﺧﻮﺵﭼﻬﺮﻩ ﺑﻮﺩ،ﮔﻔﺖ:ﻣﻨﺰﻝ ﺧﻮﺩﺗﻮﻧﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﻦ! ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻦ ﺁﯾﯿﻨﻪﻛﺎﺭﯼ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﺧﺪﻣﺘﻜﺎﺭ ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ ﭼﺎﯼ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺁﻭﺭﺩ.ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺳﻌﺪﯼ ﻣﺪﺍﻡ ﺣﺮﻑ ﻣﯽﺯﺩﻧﺪ، ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻌﻔﺎﯼ ﻓﻼﻧﯽ ﺍﺯ ﺍﺿﺎﻓﻪﻛﺎﺭﻭ...ﻭ ﻣﻦ ﻣﻌﺬﺏﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ، ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺯﺟﺮﺁﻭﺭﯼ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﯾﺎ...ﺣﺪﻭﺩ10 ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺁﻣﺪ. ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺳﻌﺪﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﯿﻠﯽ ﺭﺳﻤﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻛﺮﺩ. ﻣﻦ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻮﺗﺎﻫﯽ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ،ﺩﻟﻢ ﻟﺮﺯﯾﺪ. ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ.ﺗﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺧﺘﺮﻫﺎﯾﯽ ﻛﻪ ﺍﯾﻦ ﻃﺮﻑ ﻭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻣﯽﺩﯾﺪﻡ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺗﺎﺛﯿﺮﯼ ﺭﻭﯼ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ.ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺣﺮﻑ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻛﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺍﻭ ﻋﻠﯽﺭﻏﻢ ﺛﺮﻭﺕ ﺑﻪ ﭘﻮﻝ ﺍﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﻤﯽﺩﻫﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻛﻪ...ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢ...ﻫﺮﭼﻪ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺴﺮ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺯﺩﻩ ﻭ ﻣﻌﺬﺏ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﻭ...ﺍﻭ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﯼ ﺗﻐﺬﯾﻪ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ.ﻣﺘﯿﻦ ﻭ ﻣﻮﻗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﺁﻣﺪ.ﺣﺘﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪﻡ ﯾﻚ ﺑﺎﺭ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﺪ.ﺑﺮﺧﻼﻑ ﺗﺼﻮﺭﻡ ﻧﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻦ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻭ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺮﻭﯾﻢ ﻭ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﯼ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﯿﻢ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﯾﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﻛﺮﺩﯾﻢ ﯾﻚ ﺩﻓﻌﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﻦ ﻧﯿﺎﻣﺪﻡ ﺗﺎ ﻛﺴﯽ ﺭﺍ ﺑﭙﺴﻨﺪﻡ،ﺍﯾﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﭙﺴﻨﺪﻧﺪ. ﻗﺒﻼ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺩﺭ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﺍﯾﻨﭽﻨﯿﻨﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ. ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﺯﺍﻧﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﻟﺒﻪ ﻣﯿﺰ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻧﺰﺩﯾﻚ ﺑﻮﺩ ﻓﻨﺠﺎﻥ ﭼﺎﯼ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﯿﻔﺘﺪ. ﺩﺭ ﻣﺎﺷﯿﻦ،ﻓﺮﯾﺪﻩ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻧﻈﺮﺵ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻛﺮﺩ: ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﻣﺎﻍ ﻓﯿﻞ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ:ﭼﯿﻪ ﻓﺮﯾﺪﻩ؟ ﭼﺮﺍ ﻣﯽﺧﻮﺍﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺍﺩﺍﺷﺘﻮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﺰﯼ؟ ﻓﺮﯾﺪﻩ ﻫﻢ ﻣﺘﻘﺎﺑﻼ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ: ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽﺭﯾﺰﻡ ﯾﺎ ﺷﻤﺎ؟... ﭼﺮﺍ ﺍﺻﻼ ﺣﺮﻑ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﺭﻭ ﭘﯿﺶ ﻧﻜﺸﯿﺪﯾﻦ؟ ﻣﮕﻪ ﻣﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻋﯿﺪ ﺩﯾﺪﻧﯽ؟ -ﺗﻮ ﺍﯾﻨﺎ ﺭﻭ ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﯽ.ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﻧﻮﺍﺩﻩ ﺳﻄﺢ ﺑﺎﻻﺋﯿﻦ...ﺟﻠﺴﻪ ﺍﻭﻝ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺳﻌﺪﯼ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺭﺳﻤﺸﻮﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺑﺰﻧﻦ. -ﺑﻪ ﺣﻖ ﭼﯿﺰﺍﯼ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﻭ ﻧﺸﻨﯿﺪﻩ!ﺭﺳﻤﻪ ﯾﺎ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﺍﺑﺪﺍﻉ ﻛﺮﺩﻥ؟ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﭘﺪﺭﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺟﻠﻮ ﻛﻨﺎﺭﻡ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺪﺟﻮﺭ ﺭﻭﯼ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯽﻛﺮﺩ. ﺁﺏ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﻗﻮﺭﺕ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺟﺮﺍﺗﯽ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺩﻡ ﺳﺮﺍﻍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ،ﮔﻔﺘﻢ:ﻣﻦ...ﻣﻦ ﻣﻮﺍﻓﻘﻢ! ﯾﺎﺩﻡ ﻣﯽﺁﯾﺪ ﺗﺎ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮﺩ،ﻧﻪ ﻏﺬﺍﯼ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﻧﻪ ﺧﻮﺏ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻡ.ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽﻛﺮﺩﻡ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﻢ ﺟﻠﻮﯼ ﺍﺣﺴﺎﺳﯽ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﺷﻜﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ،ﺑﮕﯿﺮﻡ.ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺗﺼﺎﻭﯾﺮ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺍﺯﺩﻭﺍﺟﻢ ﺑﺎ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﻣﺪﺍﻡ ﻓﻜﺮ ﻣﯽﻛﺮﺩﻡ ﺟﻮﺍﺏ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻨﻔﯽ ﺍﺳﺖ.ﺳﻄﺢ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﻣﮕﺮ ﺩﺭﺁﻣﺪﻡ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺯﯾﺮ ﯾﻚ ﺳﻘﻒ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻛﻨﺪ ﺁﻥ ﻫﻢ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺟﻠﻮﯼ ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺎﯾﺴﺘﻢ،ﺍﺻﻼ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺳﻌﺪﯼ ﺑﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺧﺎﻧﻪﺷﺎﻥ ﺑﺮﻭﯾﻢ ﻭ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ... ﺍﻣﺎ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻛﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺑﺮﻕ ﻣﯽﺯﺩ ﮔﻔﺖ: ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺷﺐ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺳﻌﺪﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺸﺎﻥ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﻢ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﻮﯾﻢ.ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻪﺍﻡ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﭘﯿﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ.ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﻦ ﺭﺍ ﭘﺴﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻛﻪ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﻣﺎﻟﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺍﻣﺎ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ،ﻣﺜﻼ ﻧﺠﺎﺑﺖ،ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﯽ ﻭ... ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﯽﻛﻨﻢ،ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﺑﻠﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺁﻧﻬﺎ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﻣﺜﺒﺖ ﭼﯿﺰ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ. ﺭﻭﺯ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺎﻡ ﻫﻢ ﺩﻋﻮﺕ ﺑﻮﺩﯾﻢ،ﻣﻦ ﻭ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﻧﯿﻢﺳﺎﻋﺖ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮﺩﯾﻢ.ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﺍﻭ ﺣﺘﯽ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﭼﺸﻢ ﻭ ﺍﺑﺮﻭﯼ ﻣﺸﻜﯽ، ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ،ﺧﺎﻧﻤﯽ ﻭ ﻣﺘﺎﻧﺖ ﺍﺯ ﺳﺮﺗﺎ ﭘﺎﯾﺶ ﻣﯽﺭﯾﺨﺖ.ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ)ﺑﺎ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺍﻭ ﺍﺻﻼ ﺑﻌﯿﺪ ﻧﺒﻮﺩ(ﮔﻔﺖ:ﺑﺮﺍﯾﺶ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﯽ ﻭ ﺍﺧﻼﻕ ﻣﺮﺩ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ،ﻧﻪ ﭘﻮﻝ ﻭ ﺩﺍﺭﺍﯾﯽﺍﺵ )ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻡ(ﺍﻣﺎ ﮔﻔﺖ: ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺯﻧﺪﮔﯽﺍﺵ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻭ ﭼﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﻣﯽﻛﻨﺪ) .ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﻫﺮﻛﺎﺭﯼ ﺑﻜﻨﻢ(ﺁﻥ ﺷﺐ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﻧﮕﯿﺰﺗﺮﯾﻦ ﺷﺐ ﺯﻧﺪﮔﯽﺍﻡ ﺑﻮﺩ. ﺷﺎﻡ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮﺏ ﭘﯿﺶ ﺭﻓﺖ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺐ،ﻣﻦ ﻭ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﯿﻢ. ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﺶ ﺑﺪﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺵ ﺣﺎﺿﺮﻡ ﭼﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺑﻜﻨﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻧﯽ ﮔﺮﺍﻥﻗﯿﻤﺖ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻭﻟﺨﺮﺟﯽ ﻛﺮﺩﻡ.ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ؛ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﭘﻮﻝ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎﻝ ﺩﺭ ﺁﺳﺎﯾﺶ ﻭ ﺭﻓﺎﻩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺣﺴﺮﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻧﻜﺸﺪ.ﺩﺭ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﺧﻠﻖ ﻭ ﺧﻮﯼ ﻫﻢ ﺁﺷﻨﺎ ﻣﯽﺷﺪﯾﻢ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﺪﻡ ﺑﺎ ﺍﯾﻦﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻢﻛﻢ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺭﺳﺪ ﺍﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺮﺱ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﺁﯾﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﻋﻘﻠﻢ ﻣﯽﺭﺳﯿﺪ ﻛﺮﺩﻡ.ﺑﺎ ﯾﻜﯽ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﺪﻥ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﻋﻄﺮ ﻭ ﮔﻞ ﻣﯽﺧﺮﯾﺪﻡ.ﻛﻪ ﺍﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﯾﻚ ﻣﺮﺳﯽ ﺧﺸﻚ ﻭ ﺧﺎﻟﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﯽﻛﺮﺩ.ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻣﻌﻨﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪﻡ، ﻣﻦ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽﻛﺮﺩﯾﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻭ ﻣﯽﻛﺮﺩﯾﻢ،ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﻌﻨﯽ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻣﺒﻬﻢ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﭼﻪ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﯽﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﯿﺰ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ.ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮﺏ ﭘﯿﺶ ﻣﯽﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﻫﻢ ﻣﯽﺭﺳﯿﺪﯾﻢ. ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﻄﺮﺡ ﻛﺮﺩ ﻣﻬﺮﯾﻪ ﺭﺍ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻜﻪ ﻃﻼ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ.ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﯽ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺳﺮﻣﺴﺖ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺣﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﻛﻢ ﺍﺳﺖ.ﺍﻣﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺭﻭﯼ ﻟﺐﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﺧﻢ ﻭ ﭼﻬﺮﻩ ﺑﻖ ﻛﺮﺩﻩ ﻓﺮﯾﺪﻩ ﻭ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﻭﯼ ﻟﺐﻫﺎ ﺧﺸﻚ ﺷﺪ. ﻓﺮﯾﺪﻩ ﮔﻔﺖ:ﺷﻤﺎ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺻﻼ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﭼﻪﺗﺎﻥ ﺷﺪﻩ؟ ﭘﺪﺭﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺪﺭﺕ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽﺷﺪ ﺑﺎ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ. ﺳﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﯿﻦ ﭘﺪﺭﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺩﻋﻮﺍ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺗﻮ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻛﺸﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﺪﺭﻡ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﺶ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻛﺮﺩ:ﮔﻔﺖ:ﭼﺮﺍ ﺩﺍﺭﯼ ﺩﺳﺘﯽ ﺩﺳﺘﯽ ﺍﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺭﻭ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻣﯽﻛﻨﯽ...ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺳﻌﺪﯼ ﻣﮕﻪ ﻛﯿﻪ ﻛﻪ ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﺳﻨﮕﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻣﯽﺯﻧﯽ؟ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺩﺍﺩ ﺯﺩ:ﻛﯿﻪ؟ ﺍﺳﺘﺨﻮﻥ ﺩﺍﺭﻥ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻩ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﻩ، ﻣﻨﺖ ﺳﺮﻣﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻛﺎﺭﯼ ﻭﺍﺳﺶ ﺑﻜﻨﯿﻢ؟ ﻛﻪ ﺁﺑﺮﻭﺷﻮﻥ ﺣﻔﻈﺸﻪ؟ ﻛﻪ ﺳﺮﺷﻜﺴﺘﻪ ﻧﺸﻦ...ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﯿﺜﯿﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﻣﯽﻛﻨﯿﻢ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻫﻮﺵ ﻭ ﺣﻮﺍﺳﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﺩﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﯽﺷﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﺷﺪ،ﺍﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﺟﺸﻦ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻣﻔﺼﻠﯽ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﯿﻢ،ﯾﻚ ﺑﺎﺭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﻣﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ،ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺟﻮﺭ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻭ ﺍﺛﺎﺛﯿﻪﻣﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﻛﻨﺪ،ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭ ﻗﺮﺽ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭﯼ ﺭﺍ ﺭﻧﮓ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺒﻠﻤﺎﻥ ﻧﻮ ﺗﻬﯿﻪ ﻛﺮﺩﻡ. ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺤﻀﺮ ﺩﻭﺵ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺩﯾﺪﻡ.ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺎ ﺭﻧﮕﯽ ﭘﺮﯾﺪﻩ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﯼ ﻛﺸﯿﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺳﻌﺪﯼ ﮔﻔﺘﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﯾﯽ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﯾﻜﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺁﺑﺮﻭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﻫﺰﺍﺭﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﻜﻪ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺗﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﻢ.ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢ ﻋﻘﻠﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻭﻗﺖ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﻬﺮﯾﻪ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﻋﻼﻡ ﻛﺮﺩﻡ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭﺳﻜﻪ ﻣﻬﺮ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﻣﯽﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﯽﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩﻫﺎﯼ ﺭﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪﻩ ﻓﺮﯾﺪﻩ ﻭ ﭘﺪﺭﻡ ﺩﻓﺘﺮ ﺭﺍ ﺍﻣﻀﺎ ﻛﺮﺩﻡ. ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﯾﻚ ﺩﻓﻌﻪ ﻋﻮﺽ ﺷﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﯿﭻ ﭘﺮﺩﻩﭘﻮﺷﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻖ ﻃﻼﻕ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﻢ.ﻛﻤﺘﺮ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﻛﺮﺩ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﯿﻨﺪ،ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽﺩﯾﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻓﺮﯾﺪﻩ ﻭ ﺣﺘﯽ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺍﯾﺮﺍﺩ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ.ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺧﻨﺪﻡ ﯾﺎ ﭼﺮﺍ ﺗﻮﯼ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺭﻧﮓ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺩﻗﺖ ﻧﻤﯽﻛﻨﻢ.ﭼﺮﺍ ﻛﺎﺭﻡ ﺟﺎﯼ ﺑﻬﺘﺮﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﺮﺍ ﭘﺪﺭﻡ ﻣﺪﺍﻡ ﺍﺧﻢ ﻣﯽﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺟﺸﻦ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﻛﺎﻣﻼ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻗﻄﻊ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻛﻨﯿﻢ. ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ،ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﯽﻛﺮﺩﻡ ﺍﯾﺮﺍﺩ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ ﯾﻜﯽ ﺁﻓﺘﺎﺏﮔﯿﺮ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻃﺒﻘﻪ ﺁﺧﺮ ﺑﻮﺩ... ﺁﺧﺮ ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﺻﻼﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻛﻨﯿﻢ؟ ﻫﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ ﻫﻢ ﺟﺎﯼ ﺁﺑﺮﻭﻣﻨﺪ ﻣﯽﻣﺎﻧﯿﻢ. ﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﻣﯽﻛﺮﺩﻡ.ﺍﻣﺎ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﻣﯽﻛﺸﯿﺪﻡ.ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﭘﻮﻝ ﻗﺮﺽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﻭ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﺧﺮﯾﺪﻡ ﺍﻣﺎ ﯾﺎﺩ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﻛﻪ ﻣﯽﺍﻓﺘﺎﺩﻡ،ﭘﺸﺘﻢ ﻣﯽﻟﺮﺯﯾﺪ ﭘﻮﻝ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺁﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﺭﯾﺰﯼ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻢ ﻛﻢ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺧﺮﺟﻤﺎﻥ ﻣﯽﺷﺪ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻮﺩﻡ ﻗﺮﺽ ﻛﻨﻢ. ﺩﯾﮕﺮ ﯾﺎﺩﻡﻧﻤﯽﺁﯾﺪ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﯽﺭﻓﺘﻨﺪ.ﺑﺎ ﺷﺮﯾﻜﻢ ﺣﺮﻓﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺤﻞ ﻛﺎﺭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ.ﻣﺮﺟﺎﻥ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﻛﺮﺩ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﯾﯽﺍﺵ ﺑﻪ ﺁﻣﺮﯾﻜﺎ ﺑﺮﻭﯾﻢ ﯾﺎ ﺗﻮﯼ ﺷﺮﻛﺖ ﻋﻤﻮﯾﺶ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﻢ.ﮔﯿﺞ ﻭ ﻣﻨﮓ ﺑﻮﺩﻡ.ﻓﻘﻂ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽﻛﻨﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺴﯽ ﻛﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻡ ﻭ ﻓﺮﯾﺪﻩ ﯾﻚ ﺭﻭﺯ ﻇﻬﺮ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺭﺍ ﺧﺎﻃﺮﻧﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩ.ﮔﻔﺖ:ﻓﺮﺷﯿﺪ ﺍﺻﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯼ ﭼﯽ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺩﺕ ﺁﻭﺭﺩﯼ؟ ﻻﻏﺮﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺯﯾﺮ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﻢ ﮔﻮﺩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. -ﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﺯﻧﺪﮔﯿﻪ ﻓﺮﺷﯿﺪ ﺍﻭﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﺪﺍﻡ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺗﺨﺮﯾﺐ ﻣﯽﻛﻨﻪ ﺑﻌﺪ ﺗﻮ... ﻛﻠﻤﻪ ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺗﻮﯼ ﮔﻮﺷﻢ ﺯﻧﮓ ﺯﺩ.ﻓﺮﯾﺪﻩ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺍﯾﻦ ﺩﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﻣﯽﺍﻓﺘﺎﺩ.ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺍﺻﻠﯽﺍﻡ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ،ﭼﻮﻥ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﻏﻠﻂ ﺑﻮﺩ،ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺗﺨﺮﯾﺐ ﻣﯽﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻛﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻼﻗﻪﺍﯼ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﯽﻛﺮﺩﻡ. ﻓﺮﯾﺪﻩ ﻭﻗﺘﯽ ﺳﻜﻮﺕ ﻣﺮﺍ ﺩﯾﺪ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﻛﺮﺩ.ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺪﺍﻡ ﺣﺮﻑ ﻣﯽﺯﺩﻧﺪ ﺗﻮﯼ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﻢ ﻣﯽﭘﺮﯾﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻭﺿﻌﯿﺘﻢ ﻛﻨﻨﺪ.ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﻦ ﻣﺮﺩﯼ ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺭﺷﺪ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﻛﻢ،ﺗﻮﯼ ﻣﺮﺩﺍﺏ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ.ﺍﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺑﻮﺩ؟ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﻣﻌﻨﯽ ﺁﺳﺎﯾﺶ ﻭ ﺩﺭﻭﯼ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ؟ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ،ﺍﯾﻦ ﺑﻼ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽﺷﺪ ﭼﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪﺍﯼ ﻣﯽﺩﺍﺩ؟ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﻣﺮﺍ ﺗﺨﺮﯾﺐ ﻣﯽﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻧﻮ ﭼﯿﺰﯼ ﻛﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺴﺎﺯﺩ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﻤﯽﺷﺪﻡ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﯽﻛﺮﺩ؟ ﺭﻫﺎﯾﻢ ﻣﯽﻛﺮﺩ؟ ﻋﺼﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﭘﺎﯼ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻓﺮﯾﺪﻩ ﻭ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﻪ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﺟﺪﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ.ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﻼ ﺭﺍ ﺳﺮﻣﻦ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ!ﻛﺎﻣﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻣﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﺭﺩ،ﺍﻣﺎ ﺳﻌﯽ ﻛﺮﺩ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻚ ﻭ ﺗﺎ ﻧﯿﻨﺪﺍﺯﺩ. ﺣﺘﯽ ﮔﻔﺖ ﻓﺮﯾﺪﻩ ﻣﺮﺍ ﭘﺮﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻋﺮﺽ ﭘﻨﺞ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻛﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﯿﻠﺶ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺟﺮﺍﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﺵ ﺑﺎﯾﺴﺘﻢ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﯽ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻛﻠﻨﺠﺎﺭ ﻣﯽﺭﻓﺘﻢ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﻢ؟ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﺳﺖ ﭼﯿﺴﺖ،ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﺭﺳﯿﺪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺮ ﺷﺪﻩﺍﻡ.ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻦﻫﺎﯾﻢ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻤﯽﺩﺍﺩ. ﻣﺎﺩﺭﻡ ﯾﻚ ﺭﻭﺯ ﻋﺼﺒﯽ ﻭ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﻛﺎﺭ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺩﺍﺭﻡ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽﺭﯾﺰﻡ...ﺷﺐ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻗﯿﺎﻣﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﯿﺎ ﻭ ﺑﺒﯿﻦ. ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺁﺩﻡﻫﺎﯼ ﻣﺴﺦ ﺷﺪﻩ ﻓﻘﻂ ﻧﺎﻇﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻮﺩﻡ، ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦﻛﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﻛﺎﺭﯼ ﺑﻜﻨﻢ. ﺍﺣﺴﺎﺳﻢ ﺟﺮﯾﺤﻪﺩﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﯾﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﺣﺮﻑ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﯿﻞ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺯﯼ ﺑﺎﺭﯾﻚ ﻛﺸﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﭘﺪﺭ، ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻭ ﻓﺮﯾﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯽﺯﺩﻧﺪ... ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺯ ﻫﻢ ﭘﺎﺷﯿﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻭ ﺁﺧﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽﺍﻓﺘﺎﺩ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﻣﻬﺮﯾﻪﺍﺵ ﺭﺍ ﺍﺟﺮﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺩﻭﻫﺰﺍﺭ ﺳﻜﻪ ﻃﻼ.ﺣﻜﻢ ﺟﻠﺐ ﻣﻦ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ،ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﻫﻤﺎﻥ ﻏﺮﻭﺏ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺮﻓﺘﮕﯽ ﻗﻠﺐ ﺑﻪ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﺭﺳﯿﺪ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺮ ﺷﺪ. ﻓﺮﯾﺪﻩ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﻛﺮﺩ:ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺑﻬﺘﻮﻥ ﮔﻔﺘﻢ ﮔﻮﺵ ﻧﻜﺮﺩﯾﻦ... ﭼﺮﺍ؟ﭼﺮﺍ؟ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻗﺎﺿﯽ ﮔﻔﺖ:ﻣﻦ ﺍﺻﻼ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ،ﺑﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﻋﻘﺪ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﭼﯽ ﻛﺎﺭ ﻣﯽﻛﻨﺪ،ﻛﻪ ﻧﻜﺮﺩ! ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻓﺶ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺿﺮﺑﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻣﻦ ﻭﺍﺭﺩ ﻛﺮﺩ.ﺧﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻧﺎﺍﻣﯿﺪ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻛﺮﺩﻡ.ﮔﻔﺘﻢ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﻃﻼﻗﺶ ﻧﻤﯽﺩﻫﻢ.ﻣﺜﻞ ﺁﺩﻣﯽ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻏﺮﻕ ﻣﯽﺷﻮﺩ،ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﯾﻚ ﭘﺮ ﻣﯽﺁﻭﯾﺰﺩ.ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﻠﻪﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺎ ﺁﯾﻨﺪﻩﺍﯼ ﺗﺎﺭﯾﻚ ﻭ ﻣﺒﻬﻢ،ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﯼ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﻭ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺳﻮﺍﻝ ﻛﻪ ﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻦﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ ﻫﺮﭼﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﯽﻛﻨﻨﺪ.ﺁﯾﺎ ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺭﺍﻩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ؟!. نظرات شما عزیزان: موضوعات مرتبط: داستان عشقی، ، برچسب‌ها: |
درباره وبلاگ  خداوندا برای همسایه که نان مرا ربود، نان برای عزیزانی که قلب مرا شکستند، مهربان برای کسانی که روح مرا آزردند، بخشش و برای خویشتن خویش ، آگاهی و عشق می طلبم . . . به توکل نام اعظمت 'بسم الله الرحمن الرحیم' ******************************** باسلام من میثم مدیر وبلاگ powerclassic ورود شما رو به این وبلاگ خوش آمد میگم برای دسترسی به تمامی مطالب به موضوعات مراجعه کنید ******************************** يادت باشه هيچ وقت عاشق نشي ، اگه عاشق شدي اين حرف رو يادت نره يادمان باشد ، در عشق گر به وصال يار نائل آمديم ، شكر خدا را گوئيم و سجدۀ شكر، و گر سرنوشتمان چيزي جز دوري يار و وصال در خيال نبود از آن پس جايگاه جسم و روح و قلب عاشقمان جاييست كه آن را نامند ، گورستان ******************************** به سلامتی اونایی که... درد و دل همه رو گوش میدن...... اما معلوم نیست خودشون کجا درد و دل میکنن... سلامتی اونایی که به ظاهر آرومن ولی توی دلشون سونامی هست سلامتی اونایی که به پدر و مادرشون احترام میذارن و میدونن تو خونه ای که بزرگترها کوچک شوند؛ کوچکترها هرگز بزرگ نمیشوند . . به سلامتی کسی که دید تو تاکسی بغلیش پول نداره ب راننده گفت :پول خورد ندارم واسه همه رو حساب کن....! سلامتي بيل! که هرچه قدر بره تو خاک، بازم برّاق‌تر ميشه سلامتی اونايی که بی کسن ولی ناکس نیستن.. سلامتیه همه اونایی که خطشون اعتباریه ولی معرفتشون دایمیه! به سلامتی دریا: نه به خاطر بزرگیش….. واسه یک‌رنگیش به سلامتی اشک که وقتی میاد طرف خالی میشه و بقیه پر سلامتی اون پسری که وقتی تو خیابون نگاهش به یه دختر ناز و خوشگل میفته بازم سرشو میندازه پایین و زیر لب میگه: اگه آخرشم باشی... انگشت کوچیکهٔ عشقمم نیستی سلامتی اونایی که تو اوج سختی ها و مشکلات به جای اینکه ترکمون کنن درکمون میکنن سلامتی اون دلی که هزار بار شکست ولی هنوزم شکستن بلد نیست به سلامتی دیوار که هر مرد و نامردی بهش پشت کرد و به هیشکی پشت نکرد به سلامتي اوني که باخت تا رفيقش برنده باشه سلامتی خودش، خودم و خودت. همه اونایی که دوستشون داریم و نمیدونن، دوستمون دارن و نمیدونیم ******************************** گاه دلتنگ میشوم .... دلتنگ تر از همه دلتنگی ها... گوشه ای می نشینم...... و حسرت ها را می شمارم... باختن ها را و صدای شکستن ها را... نمیدانم من کدام امید را نا امید کردم... کدام خواهش را نشنیدم... وبه کدام دلتنگی خندیدم ... که این چنین دلتنگم... ******************************** کسی که برای بودنت خدا را شکر نمی کند برای برگشتنت نیز دعا نخواهد کرد ******************************** گاهی خدا درها رو میبنده و پنجره ها رو قفل می کنه زیباست اگه فکر کنی شاید بیرون طوفانه و خدا میخواد از تو محافظت کنه ******************************** وقتي خاطره هاي آدم زياد ميشه ديوار اتاقشون پر عکس ميشه اما هميشه دلت واسه اوني تنگ ميشه که نميتوني عکسشو به ديوار بزني ******************************** صبورانه در انتظار زمان بمان هرچیز در زمان خودش رخ میدهد.باغبان حتی اگر باغش را غرق آب کند درختان خارج از فصل خود میوه نمیدهند! ******************************** دل کندن اگر آسان بود فرهاد به جای بیستون دل می کند نه کوه!! ******************************** زندگی با هم تلخیاش یه درس خوب بهم داد اونم اینه که رفیق اونی نیست که باهاش خوشی رفیق اونیه که بی اون داغونـــــــــــــــــــــی... ******************************** وقتی سکوت خدا را در برابر راز و نیاز دیدی ، نگو خدا با من قهر است ! او به همه کائنات فرمان سکوت داده تا حرف تو را بشنود پس حرف دلت را بگو ******************************** ایستادگی کن تا روشن بمانی شمع های افتاده خاموش می شوند ******************************** هميشه يادت باشه چيز ي كه امروز دار ي شايد آرزوي ديروزت بوده و بزرگترين آرزوي فردات . پس هميشه سعي كن قدر چيزي كه امروز داري رو خوب بدوني !!! ******************************** خداوند همه چيز را در يك روز نيافريده است پس چه چيز باعث شده كه من بينديشم كه مي توانم همه چيز را در يك روز بدست بياورم ******************************** بگذار آدمها تا ميتوانند سنگ باشند، تو از نژاد چشمه باش ******************************** اعتبار آدمها به حضورشان نیست به دلهره ای است که در نبودنشان درست می کنند . . . ******************************** زندگی کن ، حتی اگر بهترینهایت را از دست دادی چون این زندگی کردن است که بهترین های دیگر برایت میسازد ... ******************************** نسيم دانه را از دوش مورچه انداخت... مورچه دانه را دوباره بر دوشش گذاشت و به خدا گفت: " گاهي يادم ميرود که هستي ، کاش بيشتر نسيم مي وزيد... " ******************************** همیشه از فاصله ها گله میکنیم شاید یادمان رفته که در مشق های کودکی برای فهمیدن کلمات کمی فاصله هم لازم بود! ******************************** هر از گاهی دریا هوس میکنه به ساحلش سری بزنه مهم نیست ساحل تحویلش میگیره یا نه ، مهم اثبات وفاداریه دریاست ******************************** برای کسی بسوز که برای خاموش کردنت از اشکش مایه بذاره . . . ******************************** به قول مرشد دل بی درد وجود نداره اگه باشه یک تیکه گوشته اگه تلاطم نداشته باشه میشه لجن مومنه که باید روزی هفتاد تا درد بکشه ******************************** ای شقایق ما جماعت هر چی میکشیم از خودمونه بیاموزیم اگر کسی یادمان نکرد یادش کنیم شاید او تنها تر از ما باشد ******************************** meysam3572@yahoo.com meysam3572@gmail.com |
| [ فالب وبلاگ : وبلاگ اسکین ] [ Weblog Themes By : weblog skin ] | ||
تبادل
لینک هوشمند